Als je tijdens het reizen in het hostel verblijft, zijn goede verhalen gegarandeerd. Backpackers van over de hele wereld komen er samen, of je nou jong of oud bent, alleen reist of niet: er is altijd wel gezelschap.

Maar dat betekent ook: een kamer delen met mensen die je niet kent. En die allemaal hun eigen(aardige) trekjes meenemen op reis. Die dingen laten rondslingeren, door wekkers heen slapen of veel te hard blijken te snurken.

Zo heb ik in hostels heel wat dingen mee gemaakt, en nóg meer mensen leren kennen. En er is een aantal situaties die ik niet snel ga vergeten en dat typische hostelleventje goed samenvatten. Hieronder staan er drie, die allemaal hun eigen boodschap/waarschuwing met zich meedragen.

‘Beware of your privacy. The tower has visitors.‘

Boodschap 1:
Je kunt je (rare) gewoonten niet zomaar thuis laten.
Waar: Old Town Hostel (Kotor, Montenegro)

Mijn Braziliaanse kamergenoot rent de badkamer uit en zwaait wild met een tandenborstel: “Whose toothbrush is this? I’m a dentist and this is really not okay.” Natuurlijk was die tandenborstel van mij en inderdaad, hij was nogal toegetakeld. En slechts vijf dagen in gebruik.

Even voor de duidelijkheid: ik heb de rare gewoonte om allerlei dingen te gaan doen tijdens het tandenpoetsen, omdat ik het zonde van mijn tijd vind om 2 minuten op één plek te staan. Schijnbaar ga ik op mijn tandenborstel kauwen als ik even niet poets…

Hoe dan ook: hij kon níet geloven dat deze borstel pas vijf dagen in gebruik was. Mijn reisgenoot Fleur graaide door haar spullen en pakte die van haar tevoorschijn. Ze hield hem naast die van mij. Die van Fleur was nog helemaal intact. Die van mij al helemaal versleten. Terwijl we ze toch allebei tegelijkertijd hadden gekocht. Vijf dagen geleden, dus.

De tandarts vroeg of ik toevallig ook de grond schrobde met mijn tandenborstel. Dat was niet het geval, dus hij wilde per direct even in mijn mond kijken. Lamp erop, alles. Over twintig jaar heb ik last van mijn tandvlees en ik mag nooit meer te hard poetsen.

Boodschap 2:
Privacy? Dacht het nie.
Waar: Boutique Hostel Forum (Zadar, Kroatië)

Na een lange dag slenteren is er niets lekkerder dan terug te komen in je hostelkamer waar verder geen mensen zitten. Zo zat ik alleen met Fleur op een kamer waar eigenlijk plek was voor vier. Ik had lekker mijn muziek aan en Fleur lag op het onderste bed op haar beurt lekker met de benen wijd, de boel lekker te luchten, zoals je dat doet als je alleen op je kamer zit op een hete zomerdag in je zomerjurkje. Heel normaal. Ziet toch niemand. Zou je denken.

Totdat ik gegil hoor vanaf beneden. ‘Shit!’, hoor ik. Ik kijk uit mijn bed en zie Fleur naast d’r bed staan, die uit onhandigheid begint te lachen. ‘Wat?!’ vraag ik, terwijl ze naar de overkant wijst. Ons hostel stond maar een paar meter af van een middeleeuwse klokkentoren. Wij hadden een kamer ergens bovenin het pand, en waren in de veronderstelling dat we ‘gewoon’ die klokkentoren als uitzicht hadden. We hadden er niet bij stil gestaan dat deze klokkentoren ‘één van de grootste attracties van Zadar’ was, en dat er daarom blijkbaar de hele tijd mensen in de toren hadden geklommen. Met onze kamer als uitzicht.

Een jongen van een jaar of acht had verbouwereerd naar een wijdbeense Fleur gewezen, waar verder weinig beeld aan gecensureerd was, en was van schrik naar zijn moeder gerend. Ik lach me slap. Zij is helemaal rood. Ik lach nog harder. Totdat ik me bedenk dat ik de avond daarvoor nog lekker stond om te kleden voor dat raam, rechtstreeks uit de douche. En er extra lang over deed ‘omdat we toch een hoge kamer hadden’. Oeps. Als ik de gordijnen wil pakken om ze dicht te doen, zie ik een klein bordje aan de muur met de tekst: Beware of your privacy. The tower has visitors.

Boodschap 3:
De wereld is kleiner dan je denkt.
Waar: El Viajero Hostel (Salento, Colombia)

In mijn nieuwe hostel kende ik nog niemand en zo besloot ik tijdens het ontbijt een praatje te maken met de jongen naast me. Zoals de meeste gesprekken beginnen, vroeg ik ook dit keer waar ‘ie vandaan kwam. The Netherlands, was zijn antwoord. Nou, dat is mooi makkelijk. We vervolgden ons gesprek dan ook gewoon in het Nederlands. Nadat we onze routes en reisduur eens hadden vergeleken, kwamen we tot de conclusie dat we min of meer dezelfde reis maakten door Colombia en in hetzelfde aantal weken. Toevallig!

Ontbijt in Salento met dit prachtige uitzicht. En kennisgemaakt met Joost, blijkbaar mijn buurman in Zwolle en collega-journalist. Toevallig!

Eens verdervragend naar de situatie in Nederland, blijkt dat we beide in Zwolle wonen en daar maar iets van 400 meter van elkaar af wonen. Geinig! De wereld blijkt opeens heel klein te zijn, vooral als we allebei origineel uit een naastgelegen dorp blijken te komen. Niet hetzelfde dorp, wel dichtbij elkaar. We gingen vroeger blijkbaar naar dezelfde plaatselijk discotheek. Als we er ook nog achter komen dat we even oud zijn en op dezelfde opleiding hebben gezeten, in bijna hetzelfde jaar, blijkt de wereld opeens nóg kleiner.

Ik wist inmiddels wel dat mijn buurman Joost heette, maar pas nu ging er een belletje rinkelen. Dit is potverdorie Joost van de opleiding! Over wie ik hier en daar allang wat gehoord had omdat we gemeenschappelijke vrienden hebben, maar bij wie ik nog nooit een gezicht bij had gezien. De wereld is klein, joh. Zo heb ik mijn Zwolse buurman, en collega-journalist, 9046 kilometer verderop ontmoet, gewoon tijdens het ontbijt in het rustige Salento. Totaal onverwachts, maar zo grappig.

⤵ Nu ben ik ook héél benieuwd naar gekke, bijzondere, grappige of toevallige verhalen die jullie meemaakten op reis of in hostels. Deel ze vooral en laat hieronder een reactie achter! ⤵