Ik volg een minor Spaans aan de RuG. De eerste tentamens staan voor de deur en omdat ik geen idee heb wat ik moet verwachten, vind ik het toch wel spannend. We moeten een luister- en grammaticatoets doen en een portfolio inleveren, that’s it. Vanochtend was het tijd voor eerste toets: de luistertoets. Ging niet helemaal volgens plan. Des te beter.
Ik had een paar dingen waar ik me zorgen over maakte:
1. Ik kan en mag níet te laat komen.
2. Waar hebben we die luistertoets eigenlijk?
3. Wat als mijn printer het niet doet? (Alsof ik helderziend ben. Jelke, je bent mijn held!)
4. Mijn portfolio was een rommeltje met veel vouwen etc.
Om 9.00 zou de toets beginnen. De trein van 7.28 miste ik natuurlijk, dus ik nam de volgende en vanaf dat moment moest alles volgens plan verlopen. Eén minuut vertraging zou al teveel zijn, dan was ik al te laat. Daar was ik heel bang voor. Ik weet hoe stipt ze op Windesheim zijn met tentamens. Als je een minuut te laat bent, heb je zo’n 50 neuzen op je gericht omdat iedereen al in z’n element zit en jij hun concentratie verpest met je walk of shame. Die heb ik al te vaak moeten lopen.
Zo snel mogelijk loop ik naar mijn gebouw, want het was ondertussen al precies 09.00. Gelukkig zag ik mijn docent daar ook lopen, helemaal bepakt en bezakt. Pfjew, als zij er ook nog maar net is, kan ik ook nog wel even snel naar de wc. Daarna ging ik gauw opzoek naar mijn lokaal. Ik weet nooit goed waar we zitten want dat is altijd verschillend. Snel loop ik langs de open deuren om te zien welke klas mijn klas is. Ik loop ze allemaal voorbij en als ik helemaal achterin de gang sta, krijg ik het een beetje benauwd. Mijn klas zat nergens én mijn docent is kwijt. Lichte paniek.
Ik loop weer terug en op mijn terugweg zie ik tot mijn opluchting eindelijk mijn docent in een lokaal staan met een volle klas die net naar binnen is gestrompeld. Maar het zijn niet mijn mensen. Ik snap er niets van, waar is míjn klas? Waarom zitten mijn klasgenoten hier niet, maar waarom staat mijn docent hier wel? Ik zag mijn luistertoets al aan me voorbij gaan.
Een beetje verward loop ik naar binnen. Mijn docent ziet me en ze kijkt me verbaasd aan. ‘’Niki! What are you doing here?’’ Oke, shit. Nu ben ik helemaal de weg kwijt. ‘’Uhhhhhhh..’’ probeer ik. Ik wil haar uitleggen dat ik een toets kom maken. O ja, omschakelen naar Engels. Hoe zeg ik dit? Nogmaals een ‘’uhhhhhhh’’, dit keer wat langer. Ik voel me een niet-genodigde op een besloten feestje. Ondertussen is de klas stilgevallen en alle hoofden kijken mijn kant op. Iedereen wacht op mijn antwoord: waarom ben ik hier eigenlijk? ‘’Well, don’t we have a listening test today?’’ vraag ik een beetje schaapachtig. ‘’Yes, but it’s this afternoon for your group. In our Friday class… Like always..’’ ‘’O. But your email said we have the listening test from 9-11 today, right?’’ Nu snappen we er beide niks meer van en we lachen maar wat als een boer met kiespijn. ‘’I don’t think so. But you can sit down, we’re doing the test here too.’’ Lucky me.
Goed. Dat was dat. Luistertoets was een makkie. Daarna de tijd om de portfolio’s in te leveren. Ik had een erg mooie voorkant, al zeg ik het zelf. Ik had er zelfs een inhoudsopgave in gedaan. Op Windesheim zijn ze daar dol op, dat wist ik maar al te goed. Zelfs voor een 4-pagina-referaat wordt er om een inhoudsopgave gevraagd. Daar doe ik uit principe niet aan mee want dat vind ik onzinnig, onbenullig, onzinnig en zonde van je papier. Mensen met standaard inhoudsopgave vind ik trouwens ook maar zozo. Maar nu wilde ik al te graag een uitzondering maken. Ik heb ook geen idee hoe streng ze zijn. Om mij heen haalt ook iedereen zijn/haar portfolio boven tafel. Ik zie er één wat verfrommelde papiertjes gladstrijken, die daarna een mapje inglijden. Een ander heeft het lef iets in te leveren zonder mapje eromheen. Dat feest ging niet door, want je móest er een mapje omheen. Gelukkig had ze dat nog maar 2184 keer verteld.
Ik heb een gekleurde voorpagina. Ik zie echter helemaal niemand anders met een gekleurde voorpagina. Dit hoort niet. En ik zie niemand die alles netjes opnieuw heeft geprint. Ik heb alles opnieuw geprint. Ik durf te wedden dat ook niemand een inhoudsopgave heeft. Tussen al die verfrommelde papiertjes volgepropt met notities en al die nalatige portfolio’s voel ik me als een vis in het water. These people are my people! Ik kijk nog eens goed naar mijn eigen portfolio en ik doe een stukje keiharde reflectie. Waar ik op Windesheim altijd een stumpertje was (en ben) met mijn ‘mager opgemaakte’ portfolio, ben ik hier aan de RuG De Inhoudsopgavetrut van de klas. Maar toch niet helemaal.. Dit is mijn klas niet.