Ik weet nog goed hoe het begon. Ik werd gebeld, wat ik erg leuk vond, want ik word niet vaak gebeld.  ‘Goedemiddag, spreek ik met Harrie Herema*?’ Ik frons. Ik ben geen Harrie, nooit geweest ook. ‘Nee’, antwoord ik. Een origineler antwoord kan ik niet verzinnen. ‘O zal wel verkeerd verbonden zijn. Dag hoor.’ Ja, dat zal inderdaad. Dag hoor.

De dag na dit voorval woestte er een storm door Nederland. Bomen vielen om, tegels gingen hun eigen leven leiden en fietsen werden geplet. En ik kreeg een appje. Van een onbekend nummer met een profielfoto die ik nog nooit had gezien. Spannend. Met veel nieuwsgierigheid open ik het. ‘Hey Harrie, hoe is het met je nieuwe dak? Zit ‘ie er nog op?’ las ik. Huh. Serieus?! Ik heb geen nieuw dak en ik heet ook nog steeds geen Harrie. Is dit een grap? Dit keer had ik het gevoel dat er niet verkeerd verbonden was. Nou ja, wel verkeerd verbonden, maar het nummer klopte kennelijk, want sinds een dag ben ik opeens een Harrie en ik begreep niet hoe dat kon.

En zo ging het een poosje aan met mensen die wat van mij, of liever Harrie, wilden. Ik werd gebeld door de Kamer van Koophandel, de verzekering, de middelbare school van zijn kinderen. En dat ging niet allemaal even soepel. ‘Ja goedemiddag, met (…) van het Friesland College. Ik bel om te zeggen dat Mark naar een andere klas wil.’  Ik ben geen Harrie en dat probeer ik de Friese man uit te leggen. Maar de man is vastberaden en heeft er geen boodschap aan dat ik Harrie niet ben. En het feit dat ik een vrouwenstem heb, lijkt hem niet echt te bereiken. ‘Jaaa, maar Mark wil naar een andere klas!’ Ik leg hem nogmaals uit dat ik Harrie niet ben en dat ik toevallig ook geen kinderen heb. Laat staan op een school in Friesland. De man accepteert mijn uitleg en hangt uiteindelijk met wat gemompel op.

Op internet heb ik Harrie opgezocht. Ik dacht dat hij wel wilde weten dat ik zomaar agendameldingen, appjes en belletjes kreeg die niet voor mij bestemd waren. Dat was niet al te lastig want ik kende inmiddels zijn naam, achternaam, woonplaats, kapper, bedrijf en ga zo maar door. Van alle kappersafspraken, oudergesprekken, verjaardagen en vergaderingen kreeg ik immers braaf een melding. Ik weet de namen van Harrie’s kinderen, weet wanneer hun verjaardag is, hoe oud ze worden en wanneer hij waar een vergadering heeft. Meestal in Leeuwarden of Sexbierum. En zo kreeg ik een jaar lang allerlei updates. Harrie weet ervan, ja. Maar goed, echt veel valt er niet aan te doen. Hij kan alleen zijn nummer rechtzetten bij mensen aan wie hij de mijne heeft doorgegeven. Een sorry voor de overlast. Maar ik vond het niet erg. Word ik ook eens gebeld.

Ik heb nu al wekenlang geen belletje voor Harrie meer gehad. Het voelt kaal. Zou het dan echt gestopt zijn? Is dit het einde al? Het antwoord kreeg ik vanmiddag. Een belletje van een privé nummer. Een mevrouw met een typische toon van een verkopersmevrouw aan de andere kant, waardoor ik eigenlijk niet echt luisterde naar haar riedeltje maar wachtte op een moment tot ik iets bekends hoorde. En daar kwam het: ”(blabla….) en ik ben opzoek naar de heer Harrie Herema?” En daar zijn we weer. Ik kom er niet meer van los. Misschien ben ik toch stiekem een beetje een Harrie. Meer nog dan ik eigenlijk toegeven wil.

 

 

 

 *Stiekem heeft hij een andere achternaam, fijn voor de privacy die hij over heeft